Vorige week bezocht ik mijn vriend Vincent Munier. De wereldberoemde fotograaf en ik wonen zo’n 50 kilometer uit elkaar en zodra zijn drukke agenda het toelaat ga ik er even langs. Het is prachtig weer en we lunchen op zijn terras. De tuin van Vincent is een halve hectare groot en hij heeft het terrein -vanzelfsprekend- zo ecologisch mogelijk ingericht. Er is een grote poel waar het wemelt van de amfibieën, er zijn allerlei heggen, houtstapels, gras in diverse hoogtes en verspreid over het terrein staan allerlei oude bomen. We genieten van de “stilte”, dat wil zeggen de menselijke stilte. Er is een enorm kabaal van diverse vogels die bezig zijn met hun voorjaarstaferelen. Munier wijst mij diverse roofvogels aan die ergens rondom zijn huis aan het nestelen zijn. Ineens wordt hij heel stil en zet z’n glas witte bourgogne geruisloos neer. “Hoor je ‘t?”, vraagt hij mij fluisterend en opgewonden tegelijk. Ik hoor een beetje sloom geluid op de achtergrond, “poeh-poeh-poeh”. “Hij is er weer”, zegt Vincent, de hop is terug! Op de lunchtafel liggen meerdere verrekijkers, we laten de lunch voor wat het is en we speuren samen de hele tuin af. Heel even zie ik iets bruin/zwart/wit langsschieten. Dat moet hem geweest zijn. De hop: één van de meest opvallende verschijningen in vogelland! Ongelooflijk dat die nou juist bij één van de meest gepassioneerde en getalenteerde natuurfotografen van de hele wereld in de tuin komt nestelen! “Kijk”, zegt Vincent, “zo heb ik hem vorige zomer in mijn tuin vastgelegd.” Ik denk dat ik me komende week weer helemaal op deze “Huppe fasciée” (dat is Frans voor hop) ga storten.
Een eenvoudig portret van de hop, gefotografeerd in 2012 door Vincent Munier en gepubliceerd in zijn weekkalender van 2013
Een paar uur later zit ik weer in mijn eigen kantoor en ik denk na over deze bijzondere vogel. Als ik het aan mijn vrouw vertel komt ze direct met een Vincent Munier weekkalender van 2013 aandragen. “Ik kende ‘m al hoor”, zegt ze. Kijk maar hier staat ie bij 27 mei.”
