Over melancholische ezels en vrouwelijke brem

René Alblas

23 mei 2014 .

DOOR: RENÉ  ALBLAS

Ooit had onze buurman twee ezels. Ze begraasden een idyllisch hellinkje. Tijdens mijn dagelijkse wandeling met de honden ging ik er altijd even langs om ze te begroeten. Prachtig waren ze, hun blik zou je als ‘warm’ en hun houding als ‘melancholisch’ kunnen omschrijven. Even een knuffel geven of een aai over hun snuit en dan weer verder, want de honden stonden er altijd bij met een gezicht van ‘kom nou mee baasje!’ ’s Avonds om een uur of zeven klonk er altijd een luid hih-hah geluid en dan wisten we dat de buurman ze eten ging geven. Goudounot en Nougatine heette het ezelduo, het waren mooie tijden.

Maar de buren zijn verhuisd en de ezels dus ook. En zoals dat meestal gaat met leegstaande Franse boerderijen: de natuur heeft beetje bij beetje bezit genomen van de landerijen en van het huis. En zo groeit er nu op de voormalige ezelweide metershoge brem. En dat is van een oogstrelende schoonheid! De wilde plantengids in mijn boekenkast omschrijft het zo: ‘Brem is elegant en heeft een vrouwelijke uitstraling’. Tja, zo kun je het ook bekijken. In ieder geval ga ik er nu weer elke dag even langs met de honden om te zien hoe die fraaie zee van geel erbij ligt.

Een plantendeskundige vertelde mij ooit dat een recent verlaten veeweide de ideale plek is voor brem. Dus eigenlijk hebben we deze schoonheid aan Goudounot en Nougatine te danken! Maar er loert gevaar: als er niet ingegrepen wordt zullen de overal omhoogschietende berken en essen uiteindelijk al het licht voor de bremstruiken wegnemen. Jammer, maar de evolutie kun je niet stoppen, dus ik ben benieuwd wat er na de ezels en de brem gaat komen!


Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief

Ontvang elke week het laatste natuurnieuws van Roots!


Meer Bladgroen