Deze foto van een zeekat van Trevor Rees is een van de winnaars van de The Underwater Photographer of the Year 2015.
Tijdens het opvoeden van mijn drie dochters (6, 4 en 0 jaar) pendel ik continu tussen twee werelden: die van de waan en de werkelijkheid. Een voorbeeld. Mijn jongste dochter verloor vorige week op het Noordzeestrand van Schiermonnikoog haar lievelingsknuffel: een roze konijntje. Schier heeft het breedste strand van Europa, daar wandelen staat gelijk aan lopen in een woestijn. Het zoeken naar de verloren knuffel was daarom niet alleen onbegonnen werk, het was vooral zenuwslopend vanwege het onophoudelijke gehuil dat opsteeg vanuit de kinderwagen.
Mijn oudste dochter vond het ook vreselijk (het was ooit haar knuffel) en zij bedacht dat de zee het konijntje had meegenomen en dat de knuffel nu als een zeekonijn op de bodem van de zee leefde. Leve de fantasie! Die oplossing leek mij beter dan het idee dat een hond met de knuffel in zijn bek langs de vloedlijn liep te schuimen.
Op het strand vond mijn oudste dochter wel iets anders: een wit en ovaalachtig iets. Het was geen schelp, maar wat wel? We namen het mee. Later kwam ze het appartement binnengestormd met nieuws: “Het zijn de schubben van een zeekat.” Ze mijmerde verder over het uiterlijk van dit dier. Ik dacht na over de zeekat. Het klonk als een fabeldier. Zeekonijn, zeehond, dus zeekat leek mij een logisch vervolg in een kinderbrein. “Ik ga het op school laten zien”, zei ze.
O.k. Nu drong de echte wereld zich op. Als ze op school vertelt dat dit schubben van een zeekat zijn, is er altijd een wijsneus die het beter weet en haar droom in duizend stukjes slaat. Ik tikte ‘zeekat’ in op een zoekmachine. Ineens schoven feit en fictie in elkaar: zeekatten bestaan. Ik kende de zeekat echter als sepia, een octopusachtig dier. En wat we op het strand hadden gevonden, bleek inderdaad een zeekat-onderdeel. Geen schub echter, maar een rugschild.
Ik heb mijn dochter een foto van de zeekat laten zien. Ze was verbaasd dat dit dier in zee leeft. En vandaag vertelt ze gewoon op school dat ze een schub van een zeekat heeft gevonden. De belangrijkste les is denk ik deze: sprookjes zijn feiten verpakt in dromen.
PS: check meer fraai onderwaterleven op The Underwater Photographer of the Year 2015.
