Er gaat heus wel eens een dag voorbij dat ik niet aan klaprozen denk, maar die dag is niet vandaag. Eind mei, begin juni explodeert de bodem en komen de klaprozen omhoog. Ik kijk daar altijd verlekkerd naar. Vaak staan ze op plekken waar niemand wil zijn: braakliggend terrein dat een projectontwikkelaar in zijn hebzucht heeft gekocht maar waar nu geen hond meer een gammel nieuwsbouwhuis wil laten bouwen, wegbermen waar verveelde automobilisten zich in de file afvragen waarom het leven ook alweer leuk is of een minuscuul zandstrookje in een duister steegje naast een kroeg waar iedereen ’s nachts staat te piesen.
Op zulke plekken, rafelrandjes, afvallige stukjes aarde, leeft de klaproos op. Niet voor niets kleurden de door bommen omgewoelde killing fields bij het Belgische Ieper tijdens de Eerste Wereldoorlog rood van de klaprozen. Het inspireerde de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (hij stierf in 1918) tot het wat zoete gedicht In Flanders Fields.
Rood is de kleur van bloed en liefde, maar ook de kleur van Nijntje, ontdekte ik tijdens een avondje klaprozen fotograferen. Dat was in het Engelse Werk, een park bij Zwolle. Daar ligt ook een vergeten stukje groen in het park dat nauwelijks wordt onderhouden en daarom de naam natuur krijgt. In een zee van felgeel koolzaad stonden een paar FELRODE klaprozen al moedig te bloeien. Het leek allerminst een oorlogsterrein, het had meer weg van een Nijntje-landschap. De rest van de klaprozen was nog bezig te ontluiken. Dat doen klaprozen heel gedwee, met een kopjes naar benee. Maar eenmaal in bloei dan rechten ze de steel, zo dun als wielrennersbenen, en dan wiegen ze wat in de wind.
Nijntjeachtig of niet, de klaproos is bovenal een volksbuurtbloem. De mensen die je daar treft, ook al zijn ze nog jong, zien er meestal net iets doorleefder uit dan gemiddeld. Zo ook de klaproos: Die licht gekreukte blaadjes, die hangende hoofdjes, de trots, het ongeschoren steeltje, het snelle verval. Ik houd daarom van klaprozen. Ze leven echt, op plekken waar echt wordt geleefd.
