Mijn moeder zei altijd dat aronskelken alleen maar op een grafkist horen te liggen en dat je ze voor de rest maar beter links kunt laten liggen. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom.
Maar nu ik hier op mijn berg in de Vogezen overal gevlekte aronskelken uit de grond zie spuiten ben ik me er toch maar eens in gaan verdiepen. OK, echt mooi zijn ze niet, dus in zoverre had mijn moeder gelijk. Maar boeiend zijn ze wel. Allereerst het grote bleekgroene schutblad dat als een soort monnikspij zonder monnik de hele plant omhult. En dan natuurlijk die rare knots die eruit steekt. Die knots is de veroorzaker van een flinke stank. Een tamelijk rotte geur, die bedoeld is om vliegen en muggen aan te trekken.
En de aronskelk blijkt een vernuftig en wreed plantje te zijn. Als een vlieg eenmaal aangetrokken is en in de ‘monnikspij’ kruipt glijdt hij automatisch naar de kleverige onderkant van de bloem. Waar hij niet meer weg kan komen. Meestal heeft zo’n vlieg nog stuifmeel van een andere aronskelk aan zijn pootjes en zo vindt er kruisbestuiving plaats. Zo’n vlieg wordt meestal een dag gevangen gehouden en dan verschrompelt de bloem enigszins, de vlieg kan er weer uit.
Ik heb mijn moeder nooit gevraagd of deze wrede manier van stuifmeel binnenhalen de reden was voor haar afkeer. Waarschijnlijk niet, maar ik kijk nu in ieder geval met meer respect naar deze planten. In Nederland komen ze trouwens ook voor, in rijke loofbossen in de Achterhoek en Zuid Limburg.
Klaar om vliegen en muggen te verleiden
