Mijn Vogezen

René Alblas

3 april 2014 .

‘Waarom ben jij eigenlijk naar Frankrijk verhuisd?’ Deze vraag wordt me regelmatig gesteld, vaak met enige verwondering omdat Frankrijk nooit echt een favoriet land van mij is geweest. Ooit in Zweden te gaan wonen, dat was de grote wens van Ellis (mijn echtgenote) en mij. Midden in de natuur wonen, in je eigen bos kunnen lopen, een ree dat vlak langs je raam loopt, wakker worden van vogelconcerten in plaats van een luidruchtige buurman. Dat wilden we. En toen werd het dus Frankrijk.

Hond Mikkeli scharrelt rond op ‘mijn’ berghelling. Op de voorgrond staan wilde narcissen. Deze zogenaamde Jonquilles vind je op veel plekken in de Vogezen.

Het grappige is dat Grasduinen (de voorloper van Roots) daar een steentje aan heeft bijgedragen. Ik kende de Franse natuurfotograaf Vincent Munier vrij goed en hij nodigde mij in 2005 uit om zijn ‘achtertuin’ de Vogezen te komen bekijken. Dat zou een mooie reportage in Grasduinen kunnen worden, dus ik deed het.

En wat een verrassing. De natuur van de Vogezen voldoet absoluut niet aan het clichébeeld van Frankrijk. De glooiende landschappen met zonnebloemen en piepkleine dorpjes waar het ’s zomers net iets te heet wordt en waar net iets teveel Nederlanders en Engelsen rondlopen vind je hier niet. Om maar te zwijgen over de afgeladen kustgebieden waar iedere mooie baai verpest wordt door een veel te dure boot.

De Vogezen bleken een Scandinavië-achtige natuur te hebben met ‘oneindige’ bossen, heel veel stroompjes en watervallen en flinke bergen tot zo’n 1400 meter. Sommige dieren die veel in Scandinavië voorkomen vind je in de Vogezen ook, zoals het auerhoen en de wolf. Het gebied heeft een landklimaat met echte winters en echte zomers en wordt jaarlijks door een bescheiden stroom aan toeristen bezocht.

Die rondleiding van Vincent maakte heel wat los. Ineens zagen Ellis en ik onze toekomst ten zuiden van Nederland in plaats van ten noorden. De Vogezen moesten het worden!

Twee jaar later kochten wij er een boerderij uit 1700 met twee bijgebouwen, die we inmiddels omgetoverd hebben tot vakantiehuizen. En nu hebben we het allemaal: een eigen bos om in te wandelen, reeën en vossen in de tuin, oorverdovende vogelconcerten en geen spoor van een buurman. Tel daar nog een dassenburcht, ontelbare muurhagedissen, vuursalamanders en wilde orchideeën bij op. En je hebt mijn antwoord op de vraag waarom ik nou in vredesnaam in de Vogezen woon.

 


Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief

Ontvang elke week het laatste natuurnieuws van Roots!


Meer Blog