Voor zeegras geldt: de dood of de gladiolen

redactie

13 september 2011 .

Rijkswaterstaat en de Waddenvereniging doen nog één ultieme poging om het nagenoeg verdwenen zeegras terug te krijgen in de Nederlandse Waddenzee. Afgelopen weekeinde verzamelden vrijwilligers en experts 150 kilo zeegras bij het Duitse eiland Sylt. Het zaad van het geplukte zeegras wordt deze dagen bij Schiermonnikoog, Balgzand (bij Den Helder) en Uithuizen uitgezaaid in zee.

Een ziedende wind jaagt over de steigers van de jachthaven bij Schiermonnikoog. Josje Fens van de Waddenvereniging heeft een gele, fijnmazige zak in haar hand waarin het zeegras nog glinstert van het vocht. “In het verleden zijn diverse projecten mislukt, maar deze keer maken we gebruik van een Amerikaanse zaaitechniek. Het plantje wordt niet in de wadbodem gepoot, maar in drijvende zeegraszaadzakken opgehangen aan touwen en drijvers. Het rijpe zaad laat los en zakt dan naar de bodem.”

Voor 1930 stond de Nederlandse Waddenzee nog vol met zeegras. Door een wortelziekte en de aanleg van de afsluitdijk, waardoor het water troebeler werd, kelderde de populatie naar bijna nul. “Zeegras is belangrijk voor de Waddenzee, het heeft een kraamkamerfunctie”, vertelt Fens. “Vissen leggen er hun eitjes en ze vinden er beschutting.” Ook kunnen zeegrasvelden werken als natuurlijke klimaatbuffer doordat ze zwevende zanddeeltjes vasthouden waardoor de wadbodem beter kan meegroeien met de stijgende zeespiegel.

 


Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief

Ontvang elke week het laatste natuurnieuws van Roots!


Meer Nieuws