Stap je in Rotterdam in de auto en rijd je naar het zuidwesten, dan sta je in ruim een halfuur aan de rand van een van de meest soortenrijke duingebieden van Europa: Voornes Duin. Het landschap is heel gevarieerd met open stukken duin, bosjes, bloemrijke graslanden en duinmeertjes. Opmerkelijk genoeg zie je er zelden konijnen. Geen graafsporen, geen konijnenkeutels, geen holen: waar zijn in hemelsnaam de konijnen gebleven?
Foto: Edwin Giesbers
De konijnen, die wij als troetelbeertjes van de Nederlandse natuur zien, kregen het helaas zwaar te verduren. In 1953 sloop vanuit Frankrijk de konijnenziekte myxomatose Nederland binnen. De ziekte zorgde voor massale sterfte. Eenmaal resistent krabbelde de populatie weer op. Het leed was echter nog niet voorbij. Een tweede virusziekte meldde zich begin jaren 90, waardoor slechts zo’n tien procent overleefde.
Niet alleen virusziekten vergalden het leven van het konijn. Door een hoge neerslag van stikstof uit de lucht groeiden duingebieden razendsnel dicht met bomen en struiken, dit was het geval bij Voornes Duin. Het konijn voelde zich er niet meer thuis. Ze zijn namelijk dol op droog zand en houden van open terreinen. Plekken waar ze holen kunnen graven om te schuilen en hun jongen groot te brengen.
Boswachter Ted Sluijter van Natuurmonumenten: “Dankzij een Europese Life-subsidie hebben we op grote schaal open plaatsen kunnen maken door bomen en struweel te verwijderen. Nu is het weer een geschikte plek voor konijnen. Om Voornes Duin op een natuurlijke manier te beheren zijn daarnaast de Schotse hooglanders ook konijnen gewenst, voor het subtiele graaswerk. Daarom zijn in oktober 2015 in totaal 28 konijnen bijgeplaatst.’’
Meer weten over het uitzetten van konijnen op de Voornes Duin? Lees dan het maartnummer van Roots. Bestel je het nummer online, dan betaal je geen verzendkosten.
