“Je moet wel gek zijn om een paardenstaart in je tuin te willen planten. Paardenstaarten zijn een berucht en vervelend onkruid. En saai: groen, sprieterig, geen bloemen. Maar de paardenstaart waar ik toch hebberig van werd, was dan ook de reuzenpaardenstaart. Ik kwam hem tegen in het gefilterde licht van een Noord-Frans woud, aan de oever van een trage beek: een tien meter breed bos van lichtgroene, manshoge, ijle pluimen. Behoorlijk sprookjesachtig. En heel decoratief.
300 miljoen jaar terug
Terug thuis zag ik het al gebeuren: achter in de tuin een decor van reuzenpaardenstaarten. En daarbij de spannende gedachte: in mijn tuin planten die teruggaan in de tijd, helemaal terug naar het carboon, meer dan driehonderd miljoen jaar geleden. Supercontinent Pangea begon uit elkaar te drijven en ons land lag op de evenaar en was een groot, broeierig moeras, waar enorme boomvarens groeiden. Daar kropen de eerste reptielen rond en oerlibellen hadden een spanwijdte van 71 centimeter. De carboonpaardenstaarten waren wel twintig meter hoog. Later viel dat allemaal om en werd bedolven en door aardlagen samengeperst tot steenkool….”
Benieuwd wat Roots columnist Frans Buissink verder schrijft over de paardenstaart? En ook hoe het gaat met de stekjes in zijn tuin? Lees het verder in de Roots van september, die nu in de winkel ligt en die je hier kunt bestellen.
Reuzenpaardenstaart. Foto: Michel Geven
Japanse paardenstaart. Foto: Sara Zaremba
