Tijdens het struinen, van de paden door de Amsterdamse Waterleidingduinen vanaf ingang de Zilk, zag ik in de verte een dood dier liggen. Bruin, redelijk groot. Een vogel? Ja, warempel. En nog een roofvogel ook. Het was een bosuil. Dat het een bosuil was, wist ik op dat moment nog niet, want de kop ontbrak. De poten, met kussentjes, en vleugels, donsachtig zacht, waren nog gaaf, dus daaraan herkende ik: aha, uil. Gelukkig was het dier geringd, dus aan de hand van het ringnummer kon ik melding maken en kreeg ik informatie terug over de vogel. Het was een jonge bosuil, slechts drie jaar geleden geringd bij ringstation Noordwijkerhout. Triest om zo’n prachtig dier op deze manier te vinden, maar wel een uitgelezen kans om poten en verenkleed van heel dichtbij te bewonderen. Ik maakte er deze foto van. Door het standpunt bijna landschappelijk. De focus op die ene veer met daarop kleine druppeltjes regen als toepasselijke tranen. Dag mooie uil.
