Laatst wandelde ik van de ene woestijn naar de andere; van het Hulshorsterzand naar het Beekhuizerzand. Daarvoor moest ik door een stuk bos met de naam De Stille Eenzaamheid. Ik was er echt alleen, ondanks duizenden bomen om mij heen.
Het vreemde was: hoe langer ik er liep, hoe verder de natuur van mij af kwam te staan. Alsof het mij buitensloot. Pas na een tijdje hoorde ik dat de wind de wind niet was. “Jij hoort hier niet”, ruisten de bomen. “Ga weg en kom weer terug als je ons begrijpt.”
Ze hadden gelijk. Ik vergiftigde hun stilte.
