Schotse hooglanders kun je zelden in de ogen kijken. Dat komt door hun jaren-zestig-kapsel. Gelukkig waaide het vandaag stevig in nationaal park de Drentsche Aa, zodat de wind de haren uit het ‘gezicht’ blies van deze levende grasmaaiers. Wat blijkt? Ook dan zie je niets. Of beter gezegd: je ziet dat ze je niet aankijken. Ook niet na een tijdje.
Ik cirkelde een minuut of tien rond deze hooglander om een blik op te vangen. Niets. Het was geen verlegenheid. Eerder desinteresse. Helemaal ongelijk kon ik het dier niet geven. Toch zei ik vriendelijk gedag toen ik verder wandelde. Maar die woorden verwaaiden in de wind.
