DOOR: PAUL BÖHRE
Het mannetje oranjetipje is gemakkelijk herkenbaar aan zijn oranje vleugelpunten. Foto: Wikipedia
Op een mooie dag in april passeer ik toevallig het Robbenoordbos, een natuurgebied in de kop van Noord-Holland. Een paar jaar geleden heb ik hier een wandelroute uitgezet en ik bewaar daar nog steeds goede herinneringen aan. Ik besluit in een impuls de A7 bij Den Oever te verlaten en te kijken hoe het gebied er nu bijligt. Even later rijd ik richting de Dijkgatsweide, een vrij nieuw natuurgebied waar met de regelmaat van de klok leuke vogelsoorten worden gespot. Op mooie voorjaarsdagen zoals deze dag maak je hier bovendien kans op het zien van (roof)vogeltrek. Het gebied is nog mooier te overzien vanaf een hoge observatietoren die zich aan de rand van het gebied staat. Om deze toren te bereiken, moet je wel eerst een klein kwartiertje wandelen, maar dat is met dit lekkere weer geen straf. Behalve de eerste zingende fitissen en zwartkoppen kom ik langs dit wandelpad dat prettig in de luwte ligt ook de ene na de andere vlinder tegen. Kleine vos, dagpauwoog, gehakkelde aurelia. Van al dat gefladder krijg ik al snel een verrukkelijk voorjaarsgevoel.
Ineens moet ik terugdenken aan een van de tips die boswachter Leon Kelder me toen meegaf voor mijn wandeling. “Let langs de bosranden ook op oranjetipjes. Juist op de eerste wat warmere dagen in april komen zij op de bloeiende pinksterbloemen af.” Telepathie? Nog geen 100 meter verderop zie ik plotsklaps zomaar ineens twee oranjetipjes voor me uit dartelen. En hoewel ik zelf niet zo heel erg van de ‘vlinders’ ben, word ik bij het zien van deze soort toch elke keer weer blij. Vooral de mannetjes, met hun knaloranje vleugeltippen, zijn een lust voor het oog. Snel pak ik mijn verrekijker om er een mooi in beeld te krijgen, maar dat valt zowaar nog helemaal niet mee. Als een gek vliegen ze heen en weer, patrouilleren heet dat in vaktermen onder vlinderaars. Verdwijnen doen ze ook zomaar in het niets. Hoe frustrerend kan natuur observeren soms zijn? En ze fotograferen kan ik helemaal op mijn buik schrijven. Hebben vlinders soms ADHD? ‘Geef mij maar vogels’, mompel ik hardop in mezelf zonder dat ik het door heb. Die zijn tenminste relaxed.
Kijktip
Het oranjetipje is een vlinder die toepasselijk genoeg vooral rond Koningsdag (oranje boven!) te zien is. Ze vliegen in één generatie van half april tot eind mei. Zoek ze vooral in de buurt van pinksterbloemen en look-zonder-look, langs bosranden. Het oranjetipje is een vlindersoort waar het gelukkig goed mee gaat: ze worden elk jaar vaker gezien.
Bij de vrouwtjes ontbreekt de karakteristieke oranje gekleurde vleugeltip. Foto: Wikipedia
