Wisenten kijken is een oerervaring, die echt iets met je doet.
In een artikel in Roots van oktober kregen lezers exclusief de mogelijkheid mee te gaan met boswachter Ruud Maaskant om de wisenten in de Kennemerduinen van dichtbij te zien en te fotograferen. Wie wil dat nou niet? Zelf zou ik ook graag zijn meegegaan, maar helaas. De drie excursies zijn in no-time volgeboekt.
Daags ervoor krijg ik een sms van boswachter Ruud: er zijn op het allerlaatste moment twee afzeggingen gekomen voor de zaterdagmiddag. Of ik zin heb om mee te gaan… Nou, dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Dus rijd ik de volgende middag, samen met dochter Isabel, richting Overveen. Het is voor haar al een tijdje een vurige wens om de wisenten een van dichtbij te zien. Maar vooral ook de koniks die in hetzelfde gebied rondlopen. Mijn dochter is helemaal gek van paarden.
Deze konik is het favoriete dier van mijn dochter Isabel.
Als we even later met de bus van beheerder PWN het gebied in rijden, vraagt ze het meteen aan Ruud. “Maken we ook kans op het zien van koniks?” “Nou, dat is wel vaak een stuk lastiger als de wisenten, want geen van de dieren heeft een zender. En dan is het wel even zoeken in dit onoverzichtelijker gebied van maar liefst 3,3 vierkante kilometer”, vertelt Ruud. “Maar natuurlijk gaan we het proberen. De koniks zoeken vaak het gezelschap van de wisenten op.”
Even verderop in het deel van het gebied dat verboden is voor het publiek, stopt de bus. Vanaf hier gaan we te voet verder om de dieren zo min mogelijk te storen. Op het eerste duin naast de bus, staat de eerste konik te grazen. “O-ooh”, verzucht dochter Isabel. In het dal staan er nog twee, en even verderop maar liefst nog vier koniks ons al herkauwend aan te staren. In het mooie avondlicht zijn ze prachtig te zien en te fotograferen. Isabel is er niet weg te slaan, natuurlijk.
Ongeduldig staat de rest van de excursiedeelnemers inclusief Ruud te wachten tot wij klaar zijn met onze sessie. Daarna wandelen we (Isabel huppelt… want heel blij) dan toch richting de wisenten, die verderop in het gebied rondlopen. Uiteindelijk zien we maar liefst zestien van de negentien wisenten, en zelfs redelijk dichtbij elkaar. De drie ontbrekende dieren zijn allemaal mannetjes. Ruud: “Zij zonderen zich vaak wat meer van de kudde af, zeker in deze tijd van het jaar.” De ook van een afstand immens ogende dieren kijken ons opvallend relaxed aan. Ze voelen zich duidelijk helemaal thuis in dit gebied.
Superfijn dat het publiek tegenwoordig – weliswaar in beperkte mate – de dieren mag komen bekijken. Ruud: “Wij boswachters houden de kudde bijna dagelijks in de gaten. Toch blijft het iedere keer weer machtig mooi om ze te zien, en het is elke keer toch ook weer anders. Een oerervaring, die echt iets met je doet. En dat willen we graag met de mensen delen.”
Na vandaag kan ik dat beamen. In hun aanwezigheid ga je even helemaal terug in de oertijd. De roepende bosuil op de achtergrond maakt het tafereel in de schemer compleet.
Zelf alsnog een keer mee naar de wisenten? Hier vind je het excursieoverzicht.
