Mini-pinguïn bij Den Oever

DOOR: PAUL BÖHRE

Wie wel eens over de Afsluitdijk komt, rijdt er waarschijnlijk altijd aan voorbij: de haven van Den Oever. Ook ik kom er regelmatig langs, op weg naar Friesland, of zoals vandaag op de terugweg van Kornwerderzand naar onze nieuwe woonplaats Schoorl. In deze haven is zeker in de herfst en winter vaak veel spannends te beleven op natuurgebied. Vanuit het restaurant Basalt kun je al zeehonden spotten, die zich hier tegoed doen aan de overvloedige vis. Ook vogels weten dit: je ziet er altijd aalscholvers, diverse eenden, futen- en meeuwensoorten, waaronder soms zeldzame zoals de burgemeester. Nu zit er al een paar dagen een kleine alk, een zeevogel uit het Arctisch gebied. Slechts eenmaal eerder zag ik hem, al weer jaren geleden, vliegend over het Marsdiep vanaf de boot naar Texel. Ik hoop hem vandaag wat beter in de kijker te krijgen.

De kleine alk, net een mini-pinguïn.

Eenmaal op de dijk aangekomen, met uitzicht op de Waddenhaven, kom ik al meteen een medevogelaar tegen, met een enorme telelens. “Hij zwemt daar onderaan de dijk, maar het is een zeer onrustig beestje, alleen met veel geduld krijg je hem erop”, zegt hij, wijzend op zijn camera. Ik besluit hem eerst maar eens rustig te bestuderen door de kijker. Hoewel dat eigenlijk niet eens nodig is: het fraaie zwart-wit gekleurde vogeltje duikt steeds onder, en vlak onder de kant van de dijk, tussen de basaltblokken. Door het zeer heldere water zie je hem gaan. Grappig om te zien, die peddelende pootjes, en de roeiende vleugelslagen waarmee hij zich voortbeweegt. Dat doet me ergens aan denken, al kom ik er niet meteen op waaraan. Fotograferen is inderdaad wel een dingetje: hij komt slechts 1 seconde boven water, meer is het niet. Een echt adhd-ertje. Zo pendelt hij steeds tientallen meters naar rechts, dan weer naar links. Ook ik verplaats me een paar keer, maar veel zin heeft dat niet: ik krijg alleen een onscherpe kont, stuk vleugel of gewoon een plons op de foto.

Die kleine vleugeltjes hebben hem helemaal van het arctisch gebied hier heen gebracht.

Maar net, al ik besluit om de dijk richting de Waddenzee ook nog even af te lopen om naar wadvogels te kijken, zwemt hij van de kant af en begint zijn verenkleed te poetsen. Druk doende heeft hij niet in de gaten dat hij richting een steiger zwemt. De inmiddels aangeschoven andere vogelaars met camera’s en enorme lenzen wachten gespannen af. Voorzichtig manoeuvreren we ons naar de steiger, waar de kleine alk recht op aan komt zwemmen. Hij blijkt super tam te zijn, en laat zich van alle kanten nu mooi fotograferen. Als hij zijn vleugels en lichaam strekt zien ik toch wat besmeuring op zijn borst. Olie? Hopelijk hindert hem dat niet, hij is gelukkig levendig genoeg. Dan verdwijnt hij weer onder water, zich voortbewegend op een koddige zigzaggende manier, al peddelend met zijn pootjes en korte vleugeltjes. “Het is net een pinguïn, zo leuk”, fluistert een van de vogelaars.” Tuurlijk, daar lijkt hij op, dat ik daar zelf niet op gekomen ben. Maar dan wel een mini-pinguïn. Nu maar hopen dat dit kleine droppie zijn weg weer terug kan vinden naar het hoge noorden. Ik ga voor hem duimen.

Tip: Check waarneming.nl of dutchbirding.nl voor waarnemingen van de kleine alk. De komende tijd zullen ze zeker nog wel op andere plekken opduiken, vooral met harde tot stormachtige noordwesten wind langs de kust.