‘Onze’ tuinkikker

Gelukkig, de bruine kikker is weer terug

Sinds drie jaar hebben wij een grote vijver in de tuin. Altijd leuk om in te turen en het wel en wee er omheen te bestuderen. Wat ik dan ook iedere dag doe. Vaste prik iedere ochtend na het opstaan: even een blik in de vijver om te kijken wat er in zwemt of bloeit. Zoals onze vaste gast iedere zomer: een bruine kikker. De afgelopen twee jaar was hij rond deze rijd alweer present. Helemaal in zijn eentje. En meestal als het de hele dag bleef regenen. Nu is hij er nog niet. Was het soms te droog? Hij zal toch niet… je weet het maar nooit?

Dit jaar zitten er minstens 10 salamanders in de vijver

Dochter Isabel kijkt ook graag in de vijver. Of ze salamanders ziet. Af en toe zien we er eentje omhoog komen om naar adem te happen. Hoeveel er precies in onze vijver zitten, is zo vroeg in het seizoen natuurlijk moeilijk in te schatten. Maar daar hebben wij een hele goede methode voor. Vorig jaar bij toeval ontdekt. Vriend Johan had het me aangeraden. “Heb je ze al een keer met watervlooien gevoerd? Gegarandeerd succes. Doe dat maar eens… “Isabel en ik lopen met een emmer en waterbakje naar een sloot in de buurt. In een hoek waar je goed bij het water kunt, zwemmen duizenden watervlooien.

We scheppen om de beurt een paar keer met het bakje door het water. Ondertussen letten we wel goed op dat er geen bijvangsten inzitten: visjes (die eten de salamandereitjes), kroos, want daar kom je nooit meer vanaf. Dan lopen we terug en gieten we voorzichtig de emmer leeg in de vijver. “En nu maar wachten,” fluistert Isabel zacht. Dan…. zien we de ene na de andere salamander tussen de waterplanten opdoemen. Ze komen direct op de watervlooien af. Hap zegt de ene salamander na de andere. We tellen er zeker tien. “Veel meer dan vorig jaar,” mompel ik. “Niet zo gek, pap, we hadden nu immers een hele zachte winter. Vorig jaar was het zelfs in mei nog veel te koud, en het water van de vijver ook.” Dan ineens, schrikken we ons een hoedje. Er beweegt iets groots onder de waterleliebladen, opeens steekt er een kop omhoog. “De tuinkikker is er weer,” roept Isabel vrolijk. En ja hoor, even later zit hij gewoon weer op het randje. Alsof hij nooit is weggeweest. Hij lijkt wel iets groter dan vorig jaar. Rustig kruipt hij naar zijn vaste stekkie in de hoek van de vijver, naast een omgekeerde dakpan waar hij bij gevaar onder kan schuilen. Wachten op wat er voorbij komt aan voedsel. Niet de watervlooien, die zijn voor de salamanders. Maar een lekker vliegje of zo. Isabel en ik kijken elkaar aan. Tevreden met de salamanders en de terugkeer van ‘onze’ tuinkikker. De vijver is weer compleet.