Ik ben uitgenodigd om aanwezig te zijn bij het uitzetten van een otter. Of, beter gezegd: otters, een broer en zus, naar later blijkt. Onderweg naar de plek, de Kleine Gelderse Waard onder Babberich (bij Zevenaar), wordt het beestenweer. ‘Echt otterweer’, zoals een van de boswachters van Staatsbosbeheer later zal beamen. Via een modderige weg arriveer ik ergens midden in een nieuw natuurgebied. Toch handig, GPS. Inmiddels arriveren zo’n vijftig genodigden. In twee groepen verspreiden we ons over het – overigens voor dieren zeer uitdagende – gebied. We zien glijbanen van bevers, een lepelaar en grote zilverreiger, tientallen oeverzwaluwen, gele kwikstaart en horen een woudaap: het kleinste en zeldzaamste reigertje van ons land. Mijn dag kan al niet meer stuk.
Eerst even een kijkje onder de klep
Dan komen we aan bij de plek waar de otters straks losgelaten zullen worden. Deze ‘bijplaatsing’ (er zwemt inmiddels in elk geval één wilde otter in het gebied rond) is een initiatief van Wereld Natuur Fonds en ARK Natuurontwikkeling en wordt uitgevoerd in samenwerking met Staatsbosbeheer, Waterschap Rijn en IJssel, Provincie Gelderland en Stichting Twickel. Vandaar dat er best veel mensen aanwezig zijn. Wie wil er nou niet graag getuige zijn van het loslaten van de twee uit Duitsland afkomstige ottertjes. Zij zullen nieuw ‘bloed’ toevoegen aan de huidige nog prille otterpopulatie, om inteelt te voorkomen.Achter een hek op een veldje nabij het water staat de box met daarin de otters. Een WNF ranger mag eerst even door de glazen deksel naar de ottertjes kijken. Daarna verricht zij de officiële handeling door een klepje aan de achterkant open te maken. Als fotograaf van ROOTS mag ik voor het hek plaatsnemen; naast een liggende fotograaf (Harvey van Diek) en twee tv teams van het NOS Jeugdjournaal en TV Gelderland. Er gebeurt echter niets…
Daar is ie dan, de neus van de otter
Na tien minuten steekt een van de otters even de neus buiten boord. Hij ruikt 50 mensen, hoort en ziet camera’s flitsen, en duikt gauw de box weer in. Ondertussen begint het aardig hard te regenen. Weer laat een van de otters zijn neus zien, een half uur later zien wij fotografen zelfs even twee neusjes. Gaaf! Maar daarna gebeurt er niets meer.
De avond valt en de wind wakkert aan. De eerste genodigden druipen teleurgesteld af. Uiteindelijk blijven alleen de fotografen en filmmensen achter, in afwachting op hun verschijning. Dan sluipt een van de ottermannen zachtjes naar de kist, tilt het deksel op en mompelt: “Kijk nou, ze liggen prinsheerlijk te slapen.” Einde oefening. Bijna donker, dus ook ik besluit terug te baggeren naar de auto. De persbijeenkomst wordt net afgesloten met een praatje. “Jammer mensen, dat we de otters niet gezien hebben,” hoor ik een persvoorlichter tegen alle aanwezigen zeggen. Niemand heeft de otters gezien, behalve ik begrijp ik nu. (N)otter dus. Even later bekijk ik hoog en droog in de auto de foto ‘s die ik gemaakt heb; ze staan er best leuk op. Als redacteur van ROOTS ben je een bofkont. En zo is het.
Otter, foto: Harvey van Diek
