Het valt me de laatste tijd op dat de blauwe reigers bij ons in de buurt op hele vreemde plekken aan het jagen zijn. Soms midden in een kruidenveld. En dat ze flink wat bloed aan de snavel hebben kleven. Dus succesvol zijn.
Wat blijkt: het is dus echt een supergoed muizenjaar dit jaar. Daarom zijn ze nu niet bij het water te vinden, maar juist op muisrijke plekken zoals weilanden en ruige terreinen. Afgelopen weekend zie ik vanuit onze tuin bovendien geregeld buizerds overzeilen in de richting van de Bovenkerkerpolder, een gebied vlak achter onze woonwijk in Amstelveen-Zuid. Nieuwsgierig geworden stap ik op de fiets en rijd tien minuten later over het fietspad dwars door deze uitgestrekte polder. Normaliter levert dit rondje van circa tien kilometer een torenvalk en misschien een handjevol buizerds op, nu zitten op elk perceel wel een of meer buizerds. In totaal tel ik er zo’n 25. Waarschijnlijk zijn het er meer. Verder staan overal torenvalken te bidden, zeker tien. En lopen er ook hier vele tientallen blauwe reigers en zelfs een paar ooievaars midden op de velden te stappen. Blijkbaar eveneens op zoek naar muizen.
Dan klapwiekt er ineens een blauwe kiekendief over, een roofvogel die ik hier nooit eerder gezien heb. En terwijl hij al jagend kwikstaarten, graspiepers en een paar watersnippen de stuipen op het lijf jaagt, flapt er ineens een andere vogel vlak over: een velduil. Omdat ik stil achter een boerenhek sta, heeft hij me niet in de gaten. Hij dwarrelt naar beneden en landt pardoes vlak voor het hek in het hoge gras. Wat daarna gebeurt heb ik nog nooit eerder gezien: de uil rent als een kip zigzaggend door het hoge gras, blijkbaar achter een muis aan. Af en toe steekt hij zijn kop even boven het gras uit, waarvan ik dan mooi een foto kan maken. Dan krijgt hij me toch in de smiezen en duikt weg in het gras. Ik zie twee knalgele ogen angstig door het gras me vertwijfeld aanstaren. En zo blijven we zeker tien minuten elkaar zwijgzaam aan koekeloeren. Ik besluit hem daarom maar met rust te laten, en op een afstand te kijken wat de uil vervolgens gaat doen. Na een tijdje vliegt hij toch op om zijn geluk verderop te beproeven. Ik kan hem nog zeker een kwartier volgen, terwijl hij majestueus op zijn lange wieken letterlijk door de lucht schommelt, bijna als in slow motion. Een magische ontmoeting. Dan verdwijnt hij in de verte. Gelukkig heb ik de foto’s nog….
