Sperwer op het schuurdak

Zo zat de sperwer op mijn schuurdak

Thuiswerken is op zich heel fijn. Het scheelt je veel reistijd en eenmaal klaar kun je meteen de piepers schillen. Je staat op van de tafel of bureau en voilà. Enig irritatiefactortje: de vakantietijd. Als alle drie de kinderen vrij zijn, vind dan maar eens een rustige plek. Vandaag heb ik geluk. Zoon Timo is logeren bij een vriend. En eigenlijk heeft deze ‘gast’ de mooiste kamer: met uitzicht op de tuin. Aan de ene kant natuurlijk fijn, want zo zie je nog eens een vogeltje voorbij komen, aan de andere kant afleidend. Immers: bij elk geluidje dat ik hoor neig ik toch even naar buiten te koekeloeren.

Druk bezig met de afrondende werkzaamheden voor een grote roofvogelspecial in Roots (verschijnt in het augustusnummer), hoor ik ineens wel heel verdacht veel alarmpiepjes afgaan in de tuinen om ons heen: alarmfase 1 zo te horen. Rinkelende pimpelmezen, ratelende winterkoningen, hoge fluittonen van zowel merel als heggemus. Daarna volgt een doodse stilte. Meestal het ultieme teken dat duidt op onraad: kat of roofvogel. Dan ineens zie ik in een flits een roofvogel op het schuurdak. Snel pak ik mijn verrekijker, die ik altijd bij de hand heb. “Wauw, een sperwer, met prooi, zo te zien een kleine vogel…” mompel ik in mezelf. Hij zit er best mooi bij, op een meter of tien van het raam. Dan ontstaat er even paniek in de kamer. Camera. Gauw. Snel ren ik naar zolder, trek gehaast mijn fototas open en ren met toestel in de aanslag weer naar beneden. Gelukkig, hij zit er nog. Voorzichtig zet ik het raam op een kier en stel scherp: klik. Hebbes. Als door de bliksem getroffen kijkt de sperwer mij even recht in de ogen aan. “Oei, als dat toch de laatste blik is die door je heen gaat voordat je met huid en veer wordt opgegeten”, flitst er door me heen. Gelukkig ben ik geen vogel, slechts een groot vogelliefhebber die nu een mooie tuinfoto rijker is. Zo zie je maar weer. Dat thuiswerken is zo slecht nog niet. Heb meteen weer iets leuks voor een verhaal.